01 marzo 2008

Emociones

Hoy estoy emocionada. En una hora, aproximadamente, voy a conocer a Golfo, a su dueño y a la mujer anónima y maravillosa que propició el reencuentro entre ellos. Podéis ver a Golfo y leer parte de la historia en Vigo Mascotas, aunque os contaremos más, mucho más, después de conocerles. Todavía no puedo creerme que, en sólo una semana, Vigo Mascotas haya conseguido algo tan bonito como reunir a un perro con su dueño, tras cuatro meses perdido, y me hace creer que esta aventura que acaba de nacer puede ser una de las más alucinantes de toda mi vida.

Sé que muchos creen que es ilógico dedicar tanto esfuerzo, tantos gritos como dedico desde este espacio a defender a los animales, mientras hay tanta gente que necesita también esos gritos, esa ayuda. Siempre he pensado que defendiendo a los animales defiendes a las personas, porque quienes maltratan a un animal, que no os quepa duda, son maltratadores de personas, latentes o declarados.

El otro día, Deftonia acompañó a Jana, su perra, hasta que se durmió para siempre. Y mientras leía su relato me emocioné. Por eso quiero que hoy sepa que, aún sin conocerla, me he sentido muy cerca de ella. Y me gustaría que todos, todos, todos los que paséis por aquí pudiéseis compartir su dolor aunque sea un instante, para hacerlo más corto.

29 Comments:

Anónimo said...

Entre lo de Golfo y lo de Jana, me has vuelto a joder, esto no se hace! que soy de lágrima fácil... al menos la primera terminó bien. Besos y muchos ánimos para Deftonia.

Unknown said...

Sin volver a explicarme sobre la diferencia que veo entre animales y personas, me alegro del logro de Vigo Mascotas.

El esfuerzo puede tener lógica o no; en cualquier caso los resultados le dan sentido a lo que hacemos.

Enhorabuena a Vigo Mascotas.

Deftonia said...

Ahora la que se ha emocionado he sido yo... Gracias deses. A veces me siento un poco "alienígena" por el dolor que me ha causado la pérdida de mi perra, hay gente que no lo entiende, pero cómo no voy a sentir ese vacío enorme si vivimos juntas durante 13 años?
A mí los animales me gustan más que mucha gente, sabes que no te van a traicionar, están a tu lado, te protegen, te cuidan, son fieles...
Es un gran trabajo el que hacéis en Vigo Mascotas, me alegro muchísimo por la historia de Golfo, has hecho un gran trabajo.
Mil besos y gracias por tu apoyo, eres grande :)

magofez said...

Aunque ciertos dolores son una forma de admiración, de cariño y de homenaje. Este dolor, aunque duré, es diferente.

Es que he tenido la suerte de sufrir este dolor el año pasado, y a pesar de todo, es alentador poder sentirlo. Muchos no pueden.

Y francamente, la historia de Golfo es superior. Os habéis salido!

Bicos!

Deftonia said...

Ah, se me olvidaba, creo que nunca os lo he contado, pero a Jana la recogimos de la calle cuando tan sólo era un cachorrín, estaba abandonada en una alcantarilla... No se me ocurriría comprar un perro, con la de animales que hay que necesitan un hogar.

Lucía said...

Enhorabuena por haber colaborado en esa reunión. Yo no olvidaré nunca cuando una señora nos trajo de vuelta al primer perro que tuve.
Recuperar a tu amigo y compañero es mágico ...

A Deftonia ya se lo dije en su espacio que la comprendo y la animo a quedarse con las cosas buenísimas que Jana le aportó esos 13 años. Nunca se olvidan.

Desesperada said...

hola a todos. vengo de vivir una de las mañanas más especiales de toda mi vida. fue tan especial que Marta apenas podía abrir la boca, porque tenía miedo de echarse a llorar, jejejeje, es la mejor persona que conozco, de verdad!

ver la cara del dueño de Golfo, su emoción, ver al perro loco de alegría, conocer a las maravillosas hermanas y madre que vieron la foto de Golfo en nuestro Flickr y fueron a buscarlo ha sido ALUCINANTE. ¡si hasta brindamos con cava! y, de paso, hemos conocido un rincón mágico del casco vello de nuestra ciudad que ni Marta ni yo habíamos pisado antes, un lugar donde la gente se ayuda una a otra, algo tan raro hoy en día. uf, ojalá hubiéseis podido vivir todos con nosotras este día! BICOS

Anónimo said...

Se nota que te gustan los animales. Disfruta con esta afición. Un beso

Meiga en Alaska said...

Tú estás haciendo con tu vida lo que yo soñaba de jovencita que haría con la mía. Pero como a veces hay que escoger entre sueños, este se me quedó apartado a un lado.

Gracias por hacer lo que haces. Un beso grande.

Marta G.Brea said...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Marta G.Brea said...

Des, hoy fue un día feliz y emocionante, y me alegro tanto de haberlo compartido contigo! Como el embarcarnos juntas en esta ilusionante aventura que es Vigo Mascotas. Mil GRACIAS de nuevo, por TODO, aunque ya sé que te estás hartando de que te las dé, jejé... Todo lo que piensas de mí, lo pienso yo de ti multiplicado por mil, ya lo sabes, pero lo reitero por si acaso ;-)

Y GRACIAS también a todos los que nos animáis y apoyáis, porque de verdad lo necesitamos.

Un BESO enorme a Deftonia, yo también he pasado por ese trance, y no hay consuelo que valga, eso sí, el tiempo amortiguará algo ese dolor.

Shangri-la said...

Hola. Te invitamos a visitar nuestra publicación de cine y literatura. Un saludo.

Blasfuemia said...

ay, carayo... si estoy emocionada yo ¿cómo no vas a estarlo tú? Y bien orgullosas que os podéis sentir, la verdad... Doblo el espinazo y besos vuestros pies, mecáchis.

Chousa da Alcandra said...

A expresión da sensibilidade das persoas amósase no seu trato co entorno en xeneral. Resultaría pouco creible que unha persoa que amosa ese cariño polos animais que ti levas expresado, non sexas tamén un "algodonciño" coas persoas (boeno, ejem, supoño que ás veces tamén compre ser algo gharabullo, pero so esporadicamente).

Parabéns pola acción e permíteme que comparta, na distancia, esa emoción que sentides.

Bicos

Desesperada said...

jajajaja chousa, asegúroche que coas personas, ás veces, son moitísimo menos amable, jajajajajajajajaajajajajaja un bico enoooorme!

blasfuemia, otro para ti, riquiña

Mar said...

Me hace gracia la gente que no entiende que puedas hacer algo por un animal "cuando hay tanta gente que lo necesita". Como si una cosa quitara la otra. Es más, de las personas se ocupa mucha gente, se ocupan las instituciones, y un crío no permanece abandonado en la calle más de dos horas porque si no se ocupan de él los que lo vean por la calle, se ocupa la policía o los servicios sociales (y si un padre denuncia que le ha desaparecido un niño, nos movilizamos todos para encontrarlo cuanto antes), mientras que un perro puede estar medio muerto en una cuneta y la gente no se para a socorrerlo. Por eso hace tanta falta gente que haga la labor que hacéis vosotras. Quien no lo entienda, es que carece de empatía con otros seres vivos, y si no tienes empatía con un ser vivo de una especie distinta a la tuya, poca empatía vas a tener con tus semejantes...

Desesperada said...

yo pienso igual que tú, Mar... pero te aseguro que mucha otra gente no! bicos!

Cris said...

Bueno, regreso a tu blog después de mucho tiempo para darte un premio, pásate por el mío y te cuento.

Desesperada said...

ay cris qué nervios! allá voy

Daniel García-Sala said...

Que buena noticia. Enhorabuena.

LUIS ROSER RODRIGUEZ said...

ENOHRABUENA POR TU BLOG Y GRACIAS POR TU ACERTADO COMENTARIO, ACERCA DE RAJOY Y ESTA DESESPERANTE Y ARCAICA DERECHA..
bESOS

Marcela said...

Creo que el maltrato a los animales va unido a otros mucho maltratos, lo mismo que creo que la defensa de una vida digna para los animales va unida a la defensa de una vida digna para las personas. Seres vivos con dignidad, nada más, o nada menos. la suerte que tienen los animales es que pueden tener eutanasia, en eso nos llevan ventaja.

Irreverens said...

¡¡Qué grande!!
:D

Besazos

leo said...

Llevo desde ayer pensando qué poneros. Me emociona esta situación. Ojalá sea el primero de muchos momentos como éste. Esto, Deses, nos humaniza a todos.
Deftonia: lo siento mucho. El año pasado tuvimos que sacrificar al que había sido nuestra mascota, nuestro amigo, durante 17 años. Aún encuentro pelillos suyos en los jerséis. Pero doy gracias por su vida y por su muerte, por haber podido facilitarle un buena vida, por tanta alegría.
Un abrazo grande, elástico.

Desesperada said...

gracias niñas y niños, con vuestro apoyo conseguiremos esto y muuucho más! BICOS!!!!

Miguel Muñiz said...

hola despe, te mando mis felicitaciones por lo que estais haciendo desde vigo mascota, supongo que la mayor satisfaccion la tendreis a nivel personal ,espero que este proyecto siga adelante y con más fuerza cada día

saludos


miguel

ekilore said...

Enhorabuena Desperate. Entiendo que estés emocionada.

Un abrazo

Mármara said...

Para qué coño picaré, si me conozco.

Anónimo said...

Me llevé grata sorpresa al ver el proyecto de las mascotas en el 20 Minutos y en el Qué.

Ya sabía que me sonaban de algo xD